«حاج عبدالله والی» نمونه بارز اقدام و عمل/مردی که ۲۳ سال عمر خویش را صرف خدمت به محرومان کرد

حاج عبدالله والی یکی از ماندگار ترین چهره ها در میان مردم بشاگرد و کشور است که نماد و اسطوره ای واقعی در خدمات رسانی به مردم محروم بشاگرد  بوده و تلاش های بسیار پر ثمری را انجام داده است.

 

از پیر و جوانان و حتی کودکان در دور ترین نقطه روستا های بشاگرد گرفته تا کلان شهر های کشور کسی نیست که حاج عبدالله را نشناسد و تمام این برگرفته از این است که خدمت کردن اگر برای خدا باشد، قطعاً تأثیرگذار و ماندگار خواهد شد.

 

۲۳ سال حضور پر ثمر

 

این مرد جهادی به عنوان نماینده امام خمینی(ره) در سال ۱۳۶۱ برای خدمت کردن به مردم محروم بشاگرد با هدف فقر زدایی به این منطقه فرستاده شد تا بشاگرد امروز را با بشاگرد سال های ورود حاج والی نتوان مقایسه کرد.

 

حضور بیش از ۲۳ سال حاج والی به همراه برادرانش در بشاگرد و تلاش های مستمر او در روستا های دور افتاده ای که حتی راهی برای دسترسی به آن ها وجود نداشت بسیار پر ثمر بود و بشاگرد را در زمینه های عمرانی، زیر ساختی، فرهنگی و معیشتی متحول کرد.

 

 

 

راه پدر گروه های جهادی ادامه دارد.

 

راه حاج والی که مؤسس گروه های جهادی است پس از گذشت سال ها پرفروغ‌تر از پیش ادامه دارد و مردم ایران با تأسی از این بزرگ مرد گاه و بی گاه به روستا های بشاگرد سر می زنند و با انجام فعالیت های عمرانی، آموزشی، فرهنگی و درمانی گره ای از کار مردم را باز می کنند.

 

بدون شک آثار اخلاص و برکات استقامت و کارهای خالصانه و بی‌هیاهو در کل بنای جمهوری اسلامی اثر می‌گذارد و آن را مستحکم می‌کند.

 

یاد حاج عبدالله در قلب بشاگرد زنده است

 

حاج والی از جمله خدمت‌گزارانی بود که صادقانه و خالصانه در گمنامی کارهای بزرگی انجام داد و تنها نام او در قلب ها مانده و تاریخ به حیثیتشان وفادار مانده است.

این مرد جهادی را می توان یکی از اسوه‌های درخشان عمل و اقدام جهادی دانست که در لبیک‌گویی به پیام حضرت امام (رضوان الله تعالی علیه) که فرموده بودند به داد بشاگرد برسید! به منطقه‌ی دورافتاده و محروم بشاگرد هجرت کرد.

 

 

والی نمونه بارز یک مدیر جهادی

 

هجرتی که سرآغاز بندگی عبودیت آن را می دانست و به دستور مولا و مقتدایش آن را فرض واجب دانسته و با عشق در این مسیر خدمت رسانی کرده و با غیرت در این راه استقامت نمود.

 

حاج عبدالله والی در عمل به تکلیف، سال ها با بشاگردی‌ها نفس کشید و با آنان زندگی کرد وی در بیست‌وسه سال خدمت و تلاش مخلصانه این دیار محروم را به آبادانی نسبی رساند به‌طوری‌که حقیقتاً می‌توان او را نمادی از “مدیریت جهادی” دانست.

 

تواضع اصلی ترین مشخصه حاج عبدالله

 

مقام معظم رهبری  در وصف آقای والی فرمودند:” حاج عبدالله والی یکی از شخصیت های است که قطعاً در تاریخ انقلاب و کشور اسمش خواهد ماند”.

از خصوصیات حاج عبدالله  می توان به خاکی بودن و تواضع او که زبانزد همه بود اشاره کرد که همیشه در بین مردم حضور داشت؛ کاری که در سال های اخیر از هیچ مسئولی در سطح این شهرستان دیده نمی شود.

 

والی الگوی مناسبی برای مسئولان

 

نیاز است مسئولان بشاگرد با تأسی از راه حاج عبدالله تلاش های خود را بیش از پیش کرده چرا که حل کردن مشکلات این مردم جزء با تفکر جهادی حاصل نمی شود.

همانگونه که این مرد جهادی کشور گفت:« بشاگرد را باید بشاگردی بسازد»  امروز شاهدیم که والی های بسیاری در بشاگرد حضور دارند که با دست به دست دادن آن ها با حفظ وحدت به دور از سیاست زدگی و افکار حزبی می‌توان بشاگرد را بیش از پیش آباد کرد.

 

بدون شک بهبود مشکلات بشاگرد نیاز به تعامل و مشارکت جمعی دارد که با شکل‌گیری شورایی که بتواند اجماعی را بین احزاب سیاسی بشاگردی برقرار کند می توان بسیاری از مسائل فعلی این شهرستان را مرتفع نمود و بشاگردی در خور بشاگردی های قهرمان خواهیم داشت.

 

حاج محمود و امیر والی ادامه دهندگان راه برادر

 

والی قلب های بشاگرد سرانجام در ۸ اردیبهشت ۱۳۸۴ در سن ۵۶ سالگی در اثر سکته جان به جان آفرین تسلیم کرد و از آن پس این مأموریت مهم به برادرانش محمود و امیر والی که سال های بسیار پا به پای حاج عبدالله در این منطقه خدمت رسانی می کردند محول شد.

 

در آذر ماه سال گذشته مدیریت اداره کل کمیته امداد شهرستان بشاگرد به حجت الاسلام و المسلمین محسن مؤمنی دیگر چهره برجسته فرهنگی و خدمت رسان بشاگرد محول شد و برادران والی در سنگری دیگر در حال انجام خدمات جهادی برای مردم بشاگرد هستند.

 

والی با مردم بشاگرد زندگی کرد

 

حاج عبدالله والی را می توان یکی از اسطوره های بزرگ زندگی جهادی دانست، والی در پاسخ به فرمان امام لبیک گفته و جبهه هایی که با آن نهاد انس گرفته را رها کرد و به منطقه دور افتاده و محروم بشاگرد سفر کرد. حاج والی موهایش را در بشاگرد سفید کرد و قد کشیدن کودکان بشاگردی را بیشتر از بچه های خودش حس کرد و با مردم این منطقه نفس کشید و زندگی کرد.